Κάθε φορά,
στ’ απέραντα βάθη της μοναξιάς,
ακούω φωνές.

Άγγελε φύλακά μου, που είσαι αυτή τη στιγμή,
για να δεις, πως στερεύει η πνοή.
Όπου και να ψαχτώ,
μια κατάρα θα βρω,
σαν σημαδι του Κάιν στη ζωή.

Νιώθω ότι μ’ αφήνεις, να παλεύω μονάχος,
μ’ ένα τέρας, που είναι φριχτό.
Μου `χες πει στην ψυχή μου,
θα `σαι πάντα μαζί μου,
μα όπως φαίνεται, δεν είσαι εδώ.

Θέλω να `ρθεις, να δεις,
πως πεθαίνω αργά,
πως πληρώνω τα λάθη ακριβά.
Δώσ’ μου μια ευκαιρία,
άνοιξε τα φτερά σου,
πάρε με από δω μακριά.

Δώσ’ μου ψυχή,
δώσ’ μου ζωή,
ξέρω ζητάω αρκετά,
βοήθησέ με, πριν να `ναι αργά.

Οι ενοχές μου, σε φερνουν μπροστά,
με πληγές και κομμένα φτερά.
Μ’ ένα βλέμμα να λέει το γιατί,
Θεέ μου, η σκέψη αυτή είναι φριχτή.

Άγγελε φύλακά μου, μη μ’ αφήνεις εδώ,
άγγελε φύλακά μου, πάρε με από δω,
βγάλε με απ’ τη φωτιά να σωθώ.
Ίσως να έχω κάνει πολλά,
μη μου φέρεσαι τόσο σκληρά.

Με ακούς;