Το καλοκαίρι που έγινα κι εγώ δεκατεσσάρων
αγόρασα περήφανη το πρώτο μου σουτιέν
κι όπως καθρεφτιζόμουνα στα μάτια των φαντάρων,
το `νοιωθα και ζωντάνευε το ψεύτικο σατέν.

Αγόρια με τις μάγισσες, φεύγαν, μοτοσικλέτες
κι άγνωστες λέξεις χάιδευαν τ’ αφτιά μου βιαστικά,
αυτές που στου σχολείου μας τις άθλιες τουαλέτες
μ’ αναστατώναν κι έτρεχα κρυφά στα λεξικά.

Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δε μεγάλωσα.

Έξω απ’ τα σφαιριστήρια σε πλήρη απαρτία
ο Μπάρκουλης, ο Κούρκουλος, ο Κώστας Κακκαβάς,
Χριστέ μου, έλεγα μέσα μου, αν είναι αμαρτία,
αξίζει και στην κόλαση για χάρη τους να πας.

Τα βράδια που με στένευε το παιδικό κρεβάτι
μονάχη ονειρευόμουνα πουκάμισα ανοιχτά
κι άλλα πολύ πιο φοβερά και πάθαινα ένα κάτι
κι άιντε μετά να κοιμηθείς ύστερ’ απ’ όλ’ αυτά.

Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δε μεγάλωσα.

Το καλοκαίρι που έγινα κι εγώ δεκατεσσάρων
εκείνο που μου κόστισε απ’ όλα πιο ακριβά,
ήταν που ήρθε η ζωή και μου `μαθε άρον άρον
πως τα ωραία πάντοτε θα γίνονται κρυφά.

Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δε μεγάλωσα.