Πες μου μάνα πες μου,
αν μ’ έχεις πεθυμήσει.
Φλόγα μάνα φλόγα,
που κάποτε θα σβήσει.

Και θα χαθείς...
Και θα χαθείς...

Σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό,
που `ταζες παιδί.
Σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό,
που μου `χες πει.

Μέσα στα ψέματα σου μάνα,
θα χαθώ.
Μέσα στα ψέματα,
που μ’ έμαθες να ζω...

Ένας πικρός καφές,
έγινε η ζωή μου.
Ένα δυάρι,
είναι η φυλακή μου.

Πόσο ξένη μου είν’ αυτή η πόλη.
Άνθρωποι χιλιάδες μα τόσο μόνοι...

Τόσο μόνοι...

Λίωνω μάνα λιώνω,
μα δε θέλω να σου γράψω.
τον δικό μου πόνο,
μέσα μου θα θάψω.

Και θα χαθώ...
Και θα χαθώ...

Σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό,
που `ταζες παιδί.
Σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό,
που μου `χες πει.

Μέσα στα ψέματα σου μάνα,
θα χαθώ.
Μέσα στα ψέματα,
που μ’ έμαθες να ζω...

Ένας πικρός καφές,
έγινε η ζωή μου.
Ένα δυάρι,
είναι η φυλακή μου.

Πόσο ξένη μου είν’ αυτή η πόλη.
Άνθρωποι χιλιάδες μα τόσο μόνοι...

Τόσο μόνοι...