Φυσάει σαν να βρίσκομαι
στο στόμα του Αιόλου
φυσάει σαν να μ’ έβαλε
στο μάτι ο καιρός.
Αν ήσουνα κοντά μου
δε θα μ’ ένοιαζε καθόλου
αν είχες μείνει δίπλα μου
θα φύσαγε αλλιώς.

Θα φύσαγε αεράκι
σαν κι αυτό στην παραλία
που λίγο σου ανακάτωνε
τα όμορφα μαλλιά
και βγήκες σαν αχτένιστος
σε μια φωτογραφία
και ’γω, να καθρεφτίζομαι
στα μαύρα σου γυαλιά.

Μου κομμάτιασε ο αέρας
πόρτες και παράθυρα
μου τα σκόρπισε σαν φύλλα,
σαν να ήταν άχυρα.
Μα εσένα δε σε πήρε
στην καρδιά μου σ’ άφησε
λες κι αξίζει τιμωρία
όποιος σε αγάπησε.

Φυσάει σαν να έρχεται
συντέλεια του κόσμου
φυσάει σαν να κόβεται
η γη απ’ τον ουρανό.
Αλήθεια λέω, μην φανταστείς
πως σε ταινία τρόμου
τα είδα αυτά και έφτιαξα
σενάρια στο μυαλό.

Αν είχες μείνει δίπλα μου
θα έμοιαζε ο αέρας
μ’ εκείνο το Αυγουστιάτικο
αεράκι του Νοτιά,
που ερχόταν στο κρεβάτι μας
στο πρώτο φως της μέρας
και φύσαγε τις σπίθες μας
να πάρουμε φωτιά.