Με εκείνη τη τρεχάτη περασιά σου
Έφυγες πριν καν να σε γνωρίσω
Κι ούτε κλειστά τα βλέφαρα σου
Δε πρόφτασα να τα φιλήσω

Περνούσες απ’ τα γνωστά τα στέκια
Ανέμιζαν τα μακριά μαλλιά σου
Μα οι καταραμένες σκόνες
Σκοτώνανε αργά – αργά την ομορφιά σου

Είχες μια όψη που απ’ τη φύση της πετούσε
Βοήθημα κανένα δε χρειαζόσουν
Κανείς δε μάντευε πως έφευγες
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν

Και ‘γω φοβόμουνα να σου μιλήσω
Δεν ήξερα πως θα αντιδρούσες
Σίγουρος ήμουνα φτιαγμένη όπως ήσουν
Σκληρά κι ειρωνικά θα μου απαντούσες

Και τώρα μοναχά στο όνειρο μου
Εκείνη η ματιά σου η φευγάτη
Έρχεται και με συντροφεύει
Νύχτες παγωμένες στο άδειο μου κρεβάτι

Είχες μια όψη που απ’ τη φύση της πετούσε
Βοήθημα κανένα δε χρειαζόσουν
Κανείς δε μάντευε πως έφευγες
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν

Κανείς δε μάντευε πως έφευγες
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν
Ούτε φευγάτη από που ερχόσουν