Η αγάπη η δική μου έχει φύκια για μαλλιά
τη ζωγράφισαν εκείνοι που `χουν πάει μακριά
ταξιδέψαν με καράβια κι ανοιχτήκαν στα βαθιά

Δεν τη λένε Περσεφόνη, δεν τη λένε Καλυψώ
έχει στα μαλλιά της σκόνη κι αλυσίδα στο λαιμό
κι όλο πρόσωπα αλλάζει για να μην την βαρεθώ

Έχει φόρεμα γαλάζιο κι άσπρους κρίνους στα μαλλιά
έχει την καρδιά θλιμμένη και στα χείλη της φωτιά
έχει μαύρα μάτια πλάνα κι όλο κάνει πως ξεχνά

Δεν τη λένε Κατερίνα, δεν τη λένε Ελενιώ
έχει στα μαλλιά της κρίνα και ελπίδα στο λαιμό
και απ’ Ανατολή ως τη Δύση ψάχνω χρόνια να τη βρω