Όποιος δει στον ξύπνιο του την άμμο
να το σκάει απ’ το ακρογιάλι μή φωνάξει
είναι η ανάσα σου που έσπασε τα τείχη
λογικής για να πετάξει
κι όποιος βρει στον Όλυμπο πουλάρι
που να σέρνει χαλινάρι να μή τρέξει
χείμαρρος η δίψα σου υπερχείλησε
και σκούντησε το σύννεφο να βρέξει.

Όποιος δεί μεσάνυχτα στη λίμνη
το πορτοκαλί φεγγάρι μή τρομάξει
είναι που το ναύλωσαν οι μοίρες
απ’ το Σείριο στην ποδιά σου πριν χαράξει
κι όποιος βρει τον Αύγουστο άσπρο πέπλο
στου Ικάριου το κύμα μή το αρπάξει
ξόρκι που το πέταξε απ’ τους ώμους σου
ο Δαίδαλος την ώσμωση να κάψει.

Πώς να ζωγραφίσω την πέρλα αστροφεγγιάς
με τον απόηχο του πέλαγου χάντρα στα μαλλιά σου
μέσα στο βυθό των ματιών σου αλιεύοντας
κοράλλια σε ναυάγια της καρδιάς μυστικά.

Όποιος δεί στην άσφαλτο αφίσες
να χλευάζουν τις κολώνες μην ιδρώσει
είναι που η παλίρροια της αύρας σου
στα κιόσκια κάποιου Μάη έχει ενδώσει
κι όποιος βρει στην έξοδο κινδύνου
το φιτίλι να χορεύει μή προδώσει
είναι που η λάβα σου αποφάσισε
στα κρόσσια του Βαρδάρη να σκαλώσει.