Μάνα, του πρόσφυγα το αχ
σπάζει τα καλντερίμια.

Αχ να σκορπούσανε τα μαγικά
να `μασταν σαν και πρώτα,
στα ρημαγμένα μας τα σπιτικά
ν’ ανάβανε τα φώτα.

Μάνα, του πρόσφυγα το αχ
σπάζει τα καλντερίμια.
Μπήκανε νύχτα στο μαχαλά
κι αφήσανε συντρίμμια.

Αχ να γινότανε για μια φορά
αρχοντικό τ’ αχούρι
και να λαλούσε στην ανηφοριά
ρωμαίικο σαντούρι.

Μάνα, του πρόσφυγα το αχ
σπάζει τα καλντερίμια.
Μπήκανε νύχτα στο μαχαλά
κι αφήσανε συντρίμμια.

Μάνα, του πρόσφυγα το αχ
σπάζει τα καλντερίμια.