Μου σφίγγει ο καημός, `σα’ θηλιά το λαιμό
Και μεσ’ `ς την καρδιά με δαγκώνει σαν φείδι
Παράξενο θέλω ν’ αρχίσω ταξείδι
Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μ’ αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα ντζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμιά

Αι! Ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν `βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, `ς αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα `σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ!