Είν’ ο δρόμος λασπωμένος,
τα φανάρια είναι σβηστά.
Μόνο ένας προδομένος
μες στη νυχτά περπατά.

Μονολογάει, μονολογάει, μονολογάει
και λέει κάτι μισόλογα.
Μονολογάει, μονολογάει, μονολογάει
κι ακούς κάτι παλιόλογα.

Άραγε τι να του φταίει
κι είν’ ο πόνος του βαρύς;
Έναν άγνωστο που κλαίει
να ρωτήσεις πώς μπορείς;