Ξέρω μένεις εδώ σ’ έναν άγνωστο χρόνο
σ’ ένα χάρτινο σπίτι σε μια ξένη γιορτή
περπατάς μονάχη σ’ ένα γυάλινο δρόμο
σε μια άγνωστη πόλη και ακούς τη σιωπή.

Ξέρω τρέχεις μ’ ένα άσπρο αμάξι
μ’ ένα διάφανο βλέμμα τον καθρέφτη κοιτάς
είσαι πάντα εσύ κι όμως έχεις αλλάξει
μέσα από την οθόνη βιαστικοί σαν περνάς.

Είσαι πάλι φευγάτη σ’ ένα ξύλινο τρένο
κι είναι γύρω τα δένδρα και γαλάζιο νερό
με τα στήθη ακουμπάς ένα πρόσωπο ξένο
και μετράς τις ημέρες σ’ ένα άδειο καιρό.

Κι ούτε όνομα έχεις, ούτε μορφή
μα η αγάπη σου θα `ναι παντοτινή.