Αγέρας κλαίει στην αυλή
Βοριάς στην αγκαλιά μου
Γιατί ζηλέψανε πολύ
Το γέλιο του και το φιλί
Και πήραν τον μακριά μου

Πάει ο άνδρας πάει ο φίλος
Πάει κι ο αδερφός
Ζέστα πια δεν έχει ο ήλιος
Ούτε το φεγγάρι φως

Στα χείλη του έπινα δροσιά
Και στη ματιά του δυόσμο
Κι ως με αγκάλιαζε πλατιά
Κορμί καράβι με κουπιά
Και φεύγαμε απ’ τον κόσμο