Βλέπω τον ήλιο κρεμασμένο από ψηλά
με βλέμμα πύρινου θυμού να μας κοιτάζει
μα εμείς αδιάφοροι εδώ στα χαμηλά
τρώμε και πίνουμε! Καθόλου δε μας νοιάζει

Ξεφύγαμε απ’ τη ρότα του φωτός
δυο χιλιάδες χρόνια μια σπατάλη
Ο κόσμος μας δεν είναι πια βατός
μας κέρδισαν το κέρδος κι η κραιπάλη

Φυγάδες απ’ το φάσμα του φωτός
Σκοτώσαμε στο δρόμο την αλήθεια
Ο κόσμος μας δεν είναι πιο σοφός
τον χτίσαμε με λόγια παραμύθια.

Βλέπω τ’ αστέρια καρφωμένα στη νυχτιά
να μας κοιτάνε με τρεμάμμενο το βλέμμα
και μεις να ζούμε μέσ’ την πλάνη, στην ψευτιά
και τ’ αδερφού ο αδερφός, να πίνει το αίμα

Εμπρός λοιπόν, ας ψάξουμε μαζί
το δρόμο της αγάπης για να βρούμε.
Η ελπίδα μας δεν πέθανε, μα ζει
και περιμένει στην γωνία να τη δούμε!