Δεν είναι πως την αγαπώ τη μοναξιά
κι εγώ θα ήθελα να βρω τον άνθρωπό μου
μα όσες φορές στα δυο μοιράζω τη καρδιά
πάντοτε κάνω το κομμάτι το δικό μου

Δεν έχω χείλη να σου δώσω άλλα φιλιά
εμένα σώμα μου μου έγινε ο πόνος
πεθαίνω μόνος κάθε νύχτα που περνά
και κάθε επόμενο πρωί γεννιέμαι μόνος

Δεν είναι πως δε σε πονάω μην το πεις
δεν είναι πως μια αγάπη εγώ δε θέλω νά `χω
μα είναι καρδιές που αν τις πιάσεις θα κοπείς
είναι ζωές μεγαλωμένες σαν τον βράχο