Είμαι στο χείλος του γκρεμού
κι εδώ είναι η απορία
αξίζει για χατήρι τζης
να γίνω εγώ θυσία;

Είμαι στο χείλος του γκρεμού
και αυτή που με έχει φέρει
ειρωνικά για να σωθώ
απλώνει μου το χέρι.

Στον εγκρεμό εσύρθηκα
κι η αφορμή εσύ είσαι
και με θωρείς πως χάνομαι
κι όμως αδιάφορη είσαι.

Στον πόλεμο που εκύρηξες
τα χέρια μου σηκώνω
γιατί χτυπώ απάνω σου
μα εγώ γροικώ τον πόνο.

Στον πόλεμο που εκύρηξες
τα όπλα παραδίδω
σε αγώνα άνισο εγώ ποτέ,
συμμετοχή δε δίνω.

Στον πόλεμο που εκύρηξες
υποχωρώ μικρή μου
γιατί είναι σαν να πολεμώ
την ίδια τη ζωή μου.

Κι αν μας χωρίζουν θάλασσες
ωκεανοί και δάση
έχω καρδιά που δεν μπορεί
ευκολα να ξεχάσει.

Κι αν μας χωρίζουν θάλασσες
ωκεανοί και ηπείροι
έναν μεγάλο έρωτα
η απόσταση δε φθείρει.

Αν μάθεις πως επόθανα
δε θέλω να με κλάψεις
ούτε στο σπίτι μου να `ρθείς
κερί και να μ’ ανάψεις.

Μη μ’ αρνηθείς γιατί μπορεί
και ποθαμένος να `μαι
οι τύψεις μια παλιάς φιλιάς
απου `χω θα με φάνε.

Μ’ αρνήθηκες μα μη σε δουν
στον τάφο το δικό μου
δεν γίνεται και ο φονιάς
να κλαίει το χαμό μου.

Όταν σκοτώνει ο φονιάς
κρύβεται μην τον βρούνε
γι αυτό και συ στον τάφο μου
φρόντισε μη σε δούνε.

Θα `μαι στο φέρετρο νεκρός
και δίπλα μου θα κλαίει
και μέσα στα αναφιλητά
συγγνώμη θα μου λεει.

Δε σ’ απαρνούμε φως να δεις
τη μάνα μου να κλαίει,
τούφες να βγάνει τα μαλλιά
φόνισσα να σε λέει.