Να δώσεις τέρμα στο σεβντά
είχες καιρά μου θάρρος
και ούτε που λογάριαζες
πως έφευγα φαντάρος.

Θυμήσου εκείνους τους καιρούς
που ερχόσουνα κοντά μου
κι έμπαινες σαν το μωρό
μέσα στην αγκαλιά μου.

Τώρα γυρνά και με κατηγορεί
όπου και να περάσει,
θα μετανιώσει μα θα `ναι αργά
γιατί θα μ’ έχει χάσει.

Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς
πάντα με κατατρέχεις
κι εδά ένιωσα ίντα εννοείς,
καρδιά στο μπέτι έχεις.

Σαν το ζητιάνο που τραβά
το δρόμο του θλιμμένος
για σένα ζω μες στη ζωή
μόνος και ξεχασμένος.

Μου `λεγες ότι μ’ αγαπάς
πως ήμουνα η ζωή σου,
μ’ ένα φιλί με πρόδωσες
σαν το Χριστό θυμήσου.

Αν ήταν δίκιος ο Θεός
δεν έπρεπε ν’ αφήσει
το Γιο του απάνω στο σταυρό
το αίμα Του να χύσει.

Αν ήταν δίκιος ο Θεός
δεν έπρεπε να κάμει
μοναχογιό και στο σταυρό
ν’ αφήσει να πεθάνει.

Δε σου ζητώ να μ’ αγαπάς
αφού δεν έχεις νιώσει,
εσύ να κάνεις όνειρα
κι άλλος να στα σκοτώσει.