Ό,τι κι αν γράψω το σκεπάζει η σκόνη,
ό, τι κι αν πω το σκορπίζει ο αγέρας,
στερνή μου ελπίδα στο φως είσαι μόνη
της μέρας.

Θεριά οι ανάγκες μου γυρεύουν αιτίες,
με σέρνουν ανόητα στη μέση του δρόμου,
στον τοίχο με στήνουν στις άδειες πλατείες
του κόσμου.

Κι αυτή τη στιγμή που η νύχτα μικραίνει
φιλί ματωμένο καρφώνεις στα χείλη,
στο κόκκινο επάνω ο ιδρώτας μου μένει
μαντήλι.

Η έκτη μου αίσθηση απόψε πεθαίνει,
στο σώμα σου τώρα θα πρέπει να σώσω
όσα κι αν έχω και ότι μου μένει
να δώσω.

Ό,τι κι αν γράψω το σκεπάζει η σκόνη,
ό, τι κι αν πω το σκορπίζει ο αγέρας,
στερνή μου ελπίδα στο φως είσαι μόνη
της μέρας.

Κι αυτή τη στιγμή που η νύχτα μικραίνει
φιλί ματωμένο καρφώνεις στα χείλη
στο κόκκινο επάνω ο ιδρώτας μου μένει
μαντήλι.