Γειτονιές της Μεσογείου,
του ανθρώπινου φορτίου
που το σέρνει ο καημός,
των πολεμικών κηρύκων,
του στρατού των ανηλίκων·
ένας αμανές τυφλός.

Το πολύχρωμο αγέρι
απ’ τη Γάζα ως την Ταγγέρη,
τρίλια βεδουίνικη·
άνθρωποι που δεν ξεχνάνε
τη χαρά να σεργιανάνε
μες στου πόνου την αυλή.

Της Φεϋρούζ "Αι γενεαί πάσαι"
απ’ το ψαλτήρι του Θεού,
στα ερείπια της Βηρυττού
τραυματισμένος θα ’σαι.
Της Ουμ Καλσούμ τ’ άσπρο μαντήλι
στης Αιγύπτου τον ουρανό,
θα το θυμάσαι με στεναγμό
και μάτωμα στα χείλη.

Φτιάχνουν κι αρματώνουν βάρκα
απ’ του φοίνικα τη σάρκα
τα ξυπόλητα παιδιά·
ξεπουλάνε στο παζάρι
τη μαστίχα, το μπαχάρι,
του ιδρώτα, ωχ, τη σοδειά.

Τα μεταξωτά φουστάνια
στων ερώτων τα λιμάνια,
της Φατιμά ο λυγμός
που την έταξε αρραβώνα
κάποια νύχτα στη Σιδώνα
ένας βόρειος ναυτικός.

Της Φεϋρούζ "Αι γενεαί πάσαι"
απ’ το ψαλτήρι του Θεού,
στα ερείπια της Βηρυττού
τραυματισμένος θα ’σαι.
Της Ουμ Καλσούμ τ’ άσπρο μαντήλι
στης Αίγυπτου τον ουρανό,
θα το θυμάσαι με στεναγμό
και μάτωμα στα χείλη.