Βάδιζες πάντα τοίχο τοίχο
κι ήταν τα μάτια σου στη γη.
Κι είχες στα βλέφαρα τον ήχο
απ’ τη δροσιά και τη σιγή.

Κάποτε είχαμε μιλήσει
σ’ ένα σοκάκι ταπεινό.
Και τα φτερούγια σου είχες λύσει
για ν’ ανεβείς στον ουρανό.

Βάδιζες πάντα τοίχο τοίχο
κι ήταν τα μάτια σου στη γη.
Πώς να σε κλείσω σ’ ένα στίχο
που ’σουν ολόκληρη ζωή;