Βρε, τι κι αν είμαι ο Θεός
με πνίγει απόψε ο καημός.
Θα χορέψω, θα γλεντήσω
και το πρόβλημα θα λύσω.
Το λάθος ήταν το εξής
κι είναι παλιό και εξαρχής:
τους ανθρώπους ν’ αγαπήσω
πιο πολύ κι απ’ το να ζήσω.
Τον κόσμο αν κάνω απ’ την αρχή
κι όπου καρδιά ας μ’ αισθανθεί, ω ω ω
το σφαλματάκι θα το κάνω άλλη μια
κι ας πεθάνω, ω ω ω!

Τις χάρες έδωσα πολλές
να `χουν και πόνους και χαρές.
Στα κλεφτά τους δίνω μία
που τη λεν αχαριστία.
Τώρα τα εγγόνια του Αδάμ
τα κάνανε γης Μαδιάμ
κι όσο τους κατηγοράω
πιο πολύ τους αγαπάω.
Δεν βάζω εγώ, που λες, μυαλό
κι ας μη με λένε πια Θεό, ω ω ω
γλέντια και σκοτούρες να `χω, αχ
υπάρχω δεν υπάρχω.