Κάτω απ’ τα βλέφαρά σου αστέρια του βυθού
πυγολαμπίδες σε ναυάγια σκουριασμένα
να δραπετεύουν απ’τα τούνελ του χαμού
πάνω σε όνειρα χλωμά κυνηγημένα.

Ασπρη κορδέλλα με μια χάντρα θαλασσιά
ριχτό στος ώμους σου ένα πέπλο οπτασίας
κι’άσε τους άλλους να κοιτούν ειρωνικά
αφού δεν ήτανε στο πόλεμο της Τροίας.

Έτσι να μείνεις μικρό παιδί
στην ανεμόσκαλα που αγγίζει το φεγγάρι
σαν πεταλούδα μες τη βροχή
να μοιραζόμαστε το ίδιο μαξιλάρι.

Νωπή στα χείλια σου η αύρα η μενεξιά
να ψιθυρίζει το Σταυρό του Καββαδία
τριγύρω γκάζια ιαχές βεγγαλικά
και σημαιούλες που κουνιούνται με μανία.

Στα δάχτυλά σου τρέχουν οι άγονες γραμμές
που έχει σβήσει η Ιστορία από το χάρτη
κι’όσα ερωτεύτηκες σε ανύποπτες στιγμές
διπλά αγάπησες κι’άς κύλησε ένα δάκρυ.