Δε βρίσκω τίποτα σπουδαίο,
ημερολόγια κρατώ και σημειώσεις.
Οχυρωμένος σ ένα όνειρο λαθραίο,
δε βλέπω κίνηση ή κάτι να με σώσεις.
Σου στέλνω σήμα στα κρυφά, σήμα κινδύνου
μέσα στη δίνη ενός άρρωστου καιρού.

Σαν ακροβάτης ζαλισμένος
μπροστά σε πλήθος, που έλα πέσε του φωνάζει,
σαν ένας γέρος πειρατής φυλακισμένος
που για τα λάθη όλου του κόσμου έχουν δικάσει
νιώθω, μα ξέρω πως αν κάνεις ένα βήμα,
σε μιαν αντίστροφη πορεία θα βρεθώ.

Σε μια σου λεξη να στηρίξω την ελπίδα μου
ένας σου βλέμμα να το ξέρεις με κρατάει
και θάρθουν μέρες σ’ αυτές που ζωγραφίσαμε
να πάρει χρώμα και ο χρόνος που κυλάει.

Σαν ακροβάτης ζαλισμένος
μπροστά σε πλήθος, που έλα πέσε του φωνάζει,
σαν ένας γέρος πειρατής φυλακισμένος
που για τα λάθη όλου του κόσμου έχουν δικάσει
νιώθω, μα ξέρω πως αν κάνεις ένα βήμα,
σε μίαν αντίστροφη πορεία θα βρεθώ.

Ειν’ οι κινήσεις μου χαμένες και αμήχανες,
απ’ τον καθρέφτη η μορφή μου ξεγλιστράει
δεν εχω τίποτα να πω κι έτσι αφήνομαι
σ’ ένα κενό ο κάθε λόγος μου σκορπάει.

Σε μια σου λέξη να στηρίξω την ελπίδα μου
ένας σου βλέμμα να το ξέρεις με κρατάει
και θά ρθουν μέρες σαν κι αυτές που ζωγραφίσαμε
να πάρει χρώμα και ο χρόνος που κυλάει.