Σήμερα εκεί στην αγορά που τριγυρνούσα
με σταματά παλιός μου φίλος και μου λέει:
"Ημέρες τώρα έναν άνθρωπο ζητούσα να πω
τον πόνο που βαθιά μες στην καρδιά μου καίει.

Και περιφέρομαι στους δρόμους σαν χαμένος
και πίστεψέ με μες στον τόπο μου είμαι ξένος.
Είμαι τεχνίτης απ’ τους πρώτους στη δουλειά μου
αλλά περσέψανε οι ψεύτες στην Αθήνα.

Τον κόσμο βρήκανε αμάθητο γλυκιά μου
και τον δουλεύουνε γαζί και την περνάνε φίνα
και περιφέρομαι στους δρόμους σαν χαμένος
και πίστεψέ με μες στον τόπο μου είμαι ξένος".

Άκου το λέω άλλη μια ίδια ιστορία, από τις τόσες
που σκεπάζει αυτός ο τόπος μες στα γιαπιά
και μες στα γκρίζα καφενεία και κάνε φίλε
στη ζωή να μην είσαι ο πρώτος.

Και περιφέρομαι στους δρόμους σαν χαμένη
και πίστεψέ με μες στον τόπο μου είμαι ξένη.
Είμαι τεχνίτρα απ’ τις πρώτες στη δουλειά μου
σε μια εποχή που και οι ψεύτες τραγουδούνε.

Πίστεψε το `χω βάρος στη καρδιά μου
που θέλω φίλε να χαθώ να μη με ξαναδούνε
και περιφέρομαι στους δρόμους σαν χαμένη
και πίστεψέ με μες στον τόπο μου είμαι ξένη.