Με αφορμή το θάνατο μιλώ λοιπόν για τη ζωή
Βλέπεις ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί το επόμενο πρωί
Ξαφνικά ξυπνάς, βλέποντας πια καθαρά
μία ροή σταματά, μία ψυχή ξεγλιστρά
Μπορεί να είναι δυνατόν στ’ αλήθεια άραγε συμβαίνει
Χειρότερα απ’ όλες τις σκέψεις σάρκα κι οστά λοιπόν τώρα να παίρνει
Να με ζεσταίνει το άγγιγμα σου δεν είναι πια εφικτό
Δεν είσαι εδώ γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ μιλώ σε σένα μητέρα
που έδωσες τα πάντα για μένα απ’ την πρώτη στιγμή στη γέννα
βάζοντας σε κίνδυνο τη δικιά σου τη ζωή
Το είχαν πει κι οι γιατροί
κι εγώ να στέκομαι ανήμπορος στη τελευταία σου στιγμή
Μίσος, οργή, πόνος, φόβος, σιωπή
Κάθομαι μόνος μου πολλές φορές κι αναρωτιέμαι γιατί
Ποιο να είναι το νόημα, πού να είναι η αρχή και πού το τέλος
Πέφτουνε κι άλλα χτυπήματα μα συνεχίζω να αντέχω με σθένος

Μα είσαι ακόμα εδώ
σε λάθος και σωστό
σε κάθε τι παλιό
σε συναντώ
Μα είσαι ακόμα εδώ...

Με αφορμή ένα θάνατο είπα να κάτσω κάτω, στίχους να γράψω
και στο σκοτάδι της ψυχής μου να ανάψω
φωτιά, να κάψω ενοχές αναμνήσεις
Λύσεις ψάχνω να βρω κι απαντήσεις
του Θεού ν’ αποδεκτώ τις κρίσεις
(Μη βιαστείς να με μισήσεις ήμουν πάντα στο πλευρό της)
Και εννοείς πως όσα πέρασε γίναν τελικά για το καλό της;
Σωπαίνεις κι ομολογώ ότι αυτό μου προκαλεί μια ανησυχία
Πρέπει να σκεφτώ αν όντως είναι άλλη μια δοκιμασία
Ουσία, ψάχνω να βρω σ’ αυτόν τον άδικο χαμό
Το ξέρω πως μ’ ακούς μητέρα γι’ αυτό θα σου πω
ότι το μάθημα μου πήρα και με γεμίζει λύπη
Ποτέ δεν εκτιμάς κάτι παρά μόνο όταν σου λείπει
Λέξεις και φράσεις που τις θυμάσαι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις
και φάσεις που όταν βιώσεις και νιώσεις
θα θέλεις μα θα `ναι αργά για να αλλάξεις
τις μέχρι τότε σου πράξεις και σκέψεις
να μαντέψεις τις βλέψεις
να γλιτώσεις τις πτώσεις
πριν χάσεις να δώσεις, πριν σπάσεις να διώξεις
τις τύψεις να λιώσεις, στην ίδια θέση θα κληθείς να πληρώσεις
Κι εσύ αργά ή γρήγορα αν θες λοιπόν να γλιτώσεις
δώσε αξία σ’ ότι αξίζει τον εαυτό σου να σώσεις

Μα είσαι ακόμα εδώ
σε λάθος και σωστό
σε κάθε τι παλιό
σε συναντώ
Μα είσαι ακόμα εδώ...

Το ξέρω δεν ήμουν ο πρώτος και δυστυχώς ούτε ο τελευταίος
κι έτσι βαθιά μέσα μου νιώθω πως έχω ένα χρέος και τώρα με δέος
κοιτάζω πίσω θυμάμαι
και στου νοσοκομείου τα παγκάκια με βλέπω ξανά να κοιμάμαι
και στην εντατική με υπομονή να περιμένω για κάποιο θαύμα να συμβεί
χωρίς να υπάρχει επιλογή
και στο πλευρό μου ο αδερφός μου μα και οι φίλοι οι πραγματικοί
συγγενείς στενοί ήτανε όλοι εκεί
Ξεσπώ σαν βροχή στο παρελθόν πάλι ανατρέχω
κι όπως μου δίδαξες με τη στάση σου έτσι λοιπόν αντέχω
πάντα με θάρρος και πείσμα μα πιο πολύ πίστη
Θα `σαι ο φάρος, το πρίσμα μέχρι την ύστατη κρίση

Μα είσαι ακόμα εδώ
σε λάθος και σωστό
σε κάθε τι παλιό
σε συναντώ
Μα είσαι ακόμα εδώ.