Φύτεψα μια ματιά στη θάλασσα,
πότισα μια μηλιά με δάκρυ.
Τ’ όνειρο του Νοτιά το χάλασα
κι άφησα μια ζωή στην άκρη.
Χάρισα δυο στιγμές στο θάνατο,
γύρεψα το νερό το αθάνατο.

Κι εσύ δε λες να φανείς,
μικρό παιδί της βροχής.
Κι εσύ δε λες να φανείς
κι όλο ζητάς μια θάλασσα να πνιγείς.

Έφυγες και πιοτά πρωτόγνωρα
μέθυσαν τη μικρή ψυχή μου.
Χάθηκες και υγρά φθινόπωρα
σκούριασαν την πικρή ζωή μου.
Έσβησαν όσα μου ανάστησες
και αχνάρια να σε βρω δεν άφησες.