Βαρέθηκα τους ίδιους δρόμους
εμπούχτισα τα σκοτεινά στενά
τους θυελώδεις τροχονόμους, με τα κράνη τα λευκά,
με τα κράνη τα λευκά

Το γυαλιστερό αυτοκινητό μου
το σιχαμένο το εγώ μου
Βράδυ κι όλα κινούνται απειλητικά

Οι δρόμοι είναι απροσπέλαστοι
οκτώ η ώρα και νεκρός μέσα στην κίνηση
στη λεωφόρο τη σπαρμένη, με σιδερένια κλουβιά,
με σιδερένια κλουβιά

και στα φανάρια δύο δύο τα ξυπόλητα παιδιά,
τα ξυπόλυτα παιδιά

Φωκίονος Νέγρη, Ελευσίνα
στην άσφαλτο ολόκληρη η Αθήνα
και στον αέρα επάνω, disco μουσική,
σταλμένη πάντα από την Αμερική

και στον αέρα, επάνω, disco μουσική,
σταλμένη πάντα από την Αμερική

Θα κλειστώ μέσα μου να μελαγχολήσω
μια που δεν μπορώ να κάνω πίσω
και θα με `βρει το πρωί, πάνω σ’ ένα σκαλοπάτι
να ονειρεύομαι τη νύχτα αυτή

και θα με `βρει το πρωί, πάνω σ’ ένα σκαλοπάτι
να ονειρεύομαι τη νύχτα αυτή