Μια φορά κι ένα καιρό ήταν δυο άνθρωποι
που αγαπιόντουσαν τόσο μα τόσο πολύ
που η αγάπη τους πια
δε χωρούσε άλλο εδώ κάτω στη γη.
Έτσι λοιπόν μια μέρα η αγάπη
έδωσε ένα γερό σάλτο
και θρονιάστηκε για τα καλά
πάνω σε ένα τόσο δα μικρό λαμπερό αστεράκι.
Ψηλά...ψηλά...

Μη σταματάς όταν περνάς
άνοιξε βήμα
με μια ανάσα να σε πάρει το σκοτάδι.

Μη με κοιτάς όταν πετάς
έτσι είναι η αγάπη
σαν κύμα που δε φτάνει πάντα στο ακρογιάλι.

Κι από τότε κάθε βράδυ γύρω στα μεσάνυχτα
τρεμοσβήνει και ρωτάει
με αγωνία τους περαστικούς:
έεεεε εσείς εκεί κάτω στη γη.
Πώς είναι η αγάπη;
πώς είναι η αγάπη εκεί κάτω στη γη;'

Πώς είναι η αγάπη, πώς είναι η αγάπη
πώς είναι η αγάπη στη γη;
Έτσι είναι η αγάπη, έτσι είναι η αγάπη
έτσι είναι η αγάπη στη γη.

Μη μου μιλάς μη με ξυπνάς
σπρώξε τη πόρτα
τα φώτα σβήσε να γλιστρήσει το φεγγάρι.

Μη με ρωτάς μη με σκορπάς
έτσι είναι η αγάπη
πεταλουδίτσα πάνω σε άδειο μαξιλάρι.

Έτσι είναι η αγάπη
Έτσι είναι η αγάπη
Έτσι είναι η αγάπη...
στη γη, στη γη...
Έτσι είναι η αγάπη...
Έτσι...