Κάνοντας βόλτα μια Τετάρτη βράδυ
απ’ έξω από ένα ίδρυμα εγώ περνούσα
κι ενώ τα `χε τυλίξει όλα το σκοτάδι
κι ενώ με απορία όλα τα κοιτούσα
ακούω μια φωνή, γυρνάω και βλέπω
ένα χέρι απλωμένο κάτι να ζητάει
δυο μάτια που μοιάζαν βιβλίο ανοιγμένο
δειλά να κοιτούν όποιον σταματάει
δεν ένιωθε το φόβο μ’ αυτούς που `ναι έξω
γιατί δε θυμότανε ακόμα πολλά
το φάρμακο βλέπεις κρατάει πολύ
για να περνάνε όλοι οι άλλοι καλά

Μυαλό που δε σκέφτεται εκείνα που πρέπει
για άλλους συμφέρει και σημαίνει πολλά
η μόνη όμως διαφορά μας φίλε είναι
αυτά εδώ τα ψηλά τα κάγκελα
η πόρτα όμως βλέπω είναι ανοιχτή
ένα βήμα αν κάνεις θα είσαι μαζί μας
ένα βήμα αν κάνω θα είμαι εκεί
όμως άλλοι ακόμα παίζουνε με την ψυχή μας
γι’ αυτό το βήμα το δικό σου αργεί
γι’ αυτό όλοι αυτοί κρατάνε έξω εμένα
κι όμως τα νιώθω όλα τόσο κοντά
σαν οι ψυχές να `χουνε γίνει απόψε όλες ένα
κι είναι σαν να νιώθω της καρδιάς σου τους ήχους
είναι σαν να θέλω να γκρεμίσω τους τοίχους
εκείνους που χτίσαν όλοι οι γνωστικοί
οι υπεύθυνοι του κράτους και οι δήθεν γιατροί
οι λεπτεπίλεπτοι βλάκες που με κόμπλεξ πολλά
το μόνο που θέλουνε να ζουν καλά
να γίνεται ο πόνος τού άλλου χαρά τους
να διώχνουν τα δύσκολα όλα από κοντά τους

Κι εκείνος δίπλα μου χωρίς να μιλάει
μου δίνει το χέρι του και με κοιτάει
μέσα στα μάτια και χαμογελάει
ειρωνικά το νιώθω σαν να ρωτάει
τι σημαίνει τρελός ή τι γνωστικός
τι σημαίνει μορφωμένος ή αμόρφωτος
τι να είναι η αγάπη και τι το μίσος
τι να είναι η σιγουριά και τι το ίσως
ποιο να είναι το σωστό και ποιο το λάθος
ποια να είναι η ανάγκη και ποιο το πάθος
ποιοι να παίζουν στο μυαλό μας παιχνίδια τρελά
ποιοι να νιώθουν άραγε καλά με όλα αυτά