Κάπου στην Ομόνοια και Αθηνάς Χαυτεία,
Σε βλέπω στέκεσαι κάθε βράδυ στη γωνία…
Με βλέμμα στ’ άπειρο, χαμένη σου ουτοπία…
Ποτέ δε φτάνει κοντά σου η σωτηρία…

Το άσπρο σύννεφο σου φτιάχνει αγωνία
Πουλάς κομμάτια σου, τα δίνεις ευκαιρία…
Πια, δε με βλέπεις, δεν έχω σημασία
Σε καίει μονάχα να πάρεις άλλη μία…

ΡΕΦΡΕΝ
Άννα…Άσε με να σ’ αγγίξω, στο φως να σε τραβήξω…
Άννα…Σε βλέπω και τα χάνω…Πως να σε βγάλω επάνω…

Είναι οι άγνωστοι πολλοί, είν’ της Πλατείας οι τρελοί
Κι εσύ χαμένη, μέσα στο κόσμο τους κρυμμένη…
Είσαι του πλήθους αριθμός, της μαύρης νύχτας ο λυγμός
Είσαι σβησμένη, για όλους αυτούς είσαι ληγμένη…

Για να τη βγάλεις τη νυχτιά, έχεις πολλούς για συντροφιά
Που θα πληρώσουνε με ψέμα τη βραδιά σου…
Που σου λερώνουν το κορμί δε δίνουν δυάρα τσακιστή
Γι’ αυτό το δάκρυ που φωλιάζει στη καρδιά σου