Τ’ άγριο άλογο καλπάζει στο σεντόνι
και το κεφάλι μου σε κάρβουνα αναμμένα
Τα γόνατά μου τα φιλώ κάτω απ’ το χιόνι,
αναστενάρης με τα χέρια σταυρωμένα

Την Κυριακή μια μαύρη τρύπα στο υπόγειο,
σ’ ένα χορό κυκλωτικό με παρασέρνει
Κι από Δευτέρα με τον ήλιο για εμπόδιο,
μ’ ηλεκτροφόρα σύρματα μακριά με στέλνει

ΡΕΦΡΕΝ

Τι να ζητά, τι τάχα να γυρεύει
στο νοτισμένο, άδειο μου μυαλό…
Ένας ιππότης που μόνος του παλεύει
εχθρούς δε βρίσκει και πίσω τον καλώ

Σαν κυνηγός ψηλά το θήραμα γυρεύω
και σαν ψαράς ρίχνω τα δίχτυα στο πηγάδι
Έν’ άσπρο σύννεφο που τρέχει σημαδεύω
και μια σιγή ιχθύος πιάνω κάθε βράδυ

Σκοπό αλλόκοτο σφυρίζει ο αγέρας,
τραγούδι που ‘γραψε των αστεριών η σκόνη
Φλόγα που φέγγει στο τελείωμα της μέρας,
κάποιου παράδεισου το δέντρο που παγώνει