Πήγα στον ήλιο, έλιωσα…Φτερά του Ίκαρου φορούσε η ψυχή μου
Άγγιξα πέτρα, πέτρωσα…Μαρμαρωμένος βασιλιάς μες το κορμί μου
Μα κάπου βρήκα τόπο να χωρέσω και ρούχο δανεικό για να φορέσω
Σα σκιάχτρο σε χωράφι ερημωμένο, πουλιά που δεν περνούν να περιμένω

ΡΕΦΡΕΝ
Μη ρωτάς τι τρέχει
Η λογική σου να τ’ ακούσει δεν αντέχει
Άρχισε να βρέχει
Κάποια σταγόνα την αλήθεια ίσως κατέχει

Είδα το λάθος, μίλησα και από τότε η σιωπή με κυνηγάει
Έβγαλα ρίζες, ρίζωσα…Μα κάποιο χέρι προς τα πάνω με τραβάει
Πήρα μαζί μου ποιητές παραμυθάδες, για του χιονιού να τραγουδάνε τις νιφάδες
Να μ’ οδηγούν μέσα απ τις συμπληγάδες και τις φωνές τους στο σκοτάδι να ‘χω δάδες

(Επίλογος)
Της Νύχτας τα παράξενα σινιάλα,
Φωτίζουν τα μικρά και τα μεγάλα…
Και κάνουν τα κρυφά, φανερωμένα
Και κείνα που δεν λέγοντ’ ειπωμένα