Μιας ακυρωμένης εκδρομής η ρωγμή
και μιας ριζωμένης λογικής οι τριγμοί,
Με φέραν’ ως εδώ, να πρωταγωνιστώ…
Μόνος στη σκηνή σε φαρσοκωμωδία φτηνή…

Φόνου κατά λάθος η κακιά η στιγμή,
έρχονται απ’ το βάθος και ξεσπάνε λυγμοί
Σα βασιλιάς γυμνός, για τη σφαγή αμνός
Κι η φωνή, που ακούγεται βραχνή…

ΡΕΦΡΕΝ
Βέλη τα όνειρά μου και τους βάζω φωτιά
Ρίχνω στης ζωής μου το μαχαίρι γροθιά
Φεύγει το ποτάμι και κυλάει μ’ ορμή
Στη γιορτή μια τρύπα, βαθιά πληγή !!

Χρόνος σκεπασμένος με ομίχλη πυκνή,
δρόμος τεντωμένος του ακροβάτη σκοινί
Κι εγώ να προσπαθώ, όρθιος να σταθώ,
Κάνοντας σταυρό, ισορροπία να βρω…

Πέφτει η αυλαία, έξω χιόνι πυκνό,
κύμα στη σημαία που παγώνει, βουβό…
Αόρατο κοινό, σου γνέφω στο καλό,
πριν χαθείς στην τρύπα στη τρύπα της γιορτής