Μες το υπόγειο της απουσίας μου, είμαι εντάξει
Με συρματόπλεγμα στη φαντασία μου, να μην πετάξει
Φιλίες κι έρωτες τα ελευθέρωσα κι έχουν μπαρκάρει
Και τον κατάλογο της μνήμης έδωσα στο σκουπιδιάρη

Τα ρούχα πέταξα σκέψεις κι αισθήματα, γυμνός να μείνω
Κι όσα στην πλάτη μου μάζεψα κρίματα, έξω τ’ αφήνω
Την πόρτα σφράγισα και το παράθυρο το έχω χτίσει
Και για παρέα μου, μέσα μου τ’ άπειρο μόνο έχω κλείσει

ΡΕΦΡΕΝ
Δρόμο στενό κι αδιάβατο
Για να πατήσω το άβατο
Μονάχος πρέπει να διαβώ ως την αλήθεια
Μέσα από δάσος άγριο
Δίχως να ψάχνω τ’ αύριο
μόνος το ξέφωτο να βρω, χωρίς βοήθεια

Σωστά και λάθη μου ότι είπα κι έκανα, πια δεν ορίζω
Δίκαια κι άδικα, ποτέ δεν έμαθα να ξεχωρίζω
Φίδια με ζωσανε, λύνω τη ζωνη μου τις ενοχές μου
Ελπίδας χρώματα κι αγάπης πόνοι μου, με τις ευχές μου

(Χωρίς βοήθεια…Ως την αλήθεια…)