Γυάλινος κόσμος, χαλύβδινα μυαλά,
αφιλόξενος τόπος χαιρετίζει δειλά.
Μια παράφωνη νότα, μια σπασμένη χορδή
κοροϊδεύει τους γύρω και σ’ αφήνει πληγή.

Μες τη νύχτα τα φώτα σκίζουν τη μοναξιά.
Μιας αυλής τώρα η πόρτα στον αέρα χτυπά.
Αποφεύγεις τον ήλιο μες στα μάτια να δεις.
Θέλεις σε κάποιο φίλο την αλήθεια να πεις.

Δεν ξέρω πώς θα ήτανε να νιώθεις σωστός.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι αυτός.
Δεν ψάχνω τα αδιόρθωτα ψεγάδια του εαυτού μου.
Το ξέρω είμαι μακριά χαμένος μες στο νου μου.

Αντιγράφεις τους τρόπους τους καλούς, τους κακούς
και αν νομίζεις πως ίσως πήρες κάτι απ’ αυτούς,
δες τι νιώθεις, τι τρέχεις να προφτάσεις γιατί,
δεν σου μάθαν πως το όνειρο κρατάει πολύ.

Κι όμως όνειρα κάνεις που κι αυτά δανεικά.
Θες να αλλάξεις τα πάντα μα σου σπά την καρδιά.
Και έτσι βίαια ξυπνάνε δεν ρωτάνε γιατί.
Ε, αφήστε να ζήσω τη δικιά μου ζωή.

Δεν ξέρω πώς θα ήτανε να νιώθεις σωστός.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι αυτός.
Δεν ψάχνω τα αδιόρθωτα ψεγάδια του εαυτού μου.
Το ξέρω είμαι μακριά χαμένος μες στο νου μου.

Δεν ξέρω πώς θα ήτανε να νιώθεις σωστός.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι αυτός.
Δεν ψάχνω τα αδιόρθωτα ψεγάδια του εαυτού μου.
Το ξέρω είμαι μακριά χαμένος μες στο νου μου,
χαμένος μες στο νου μου,
χαμένος μες στο νου μου...