Λαβωμένο παλληκάρι
που φτερούγιζες στον ήλιο
ήταν η καρδιά σου φλόγα
και το βλέμμα σου φωτιά.

Λαβωμένο παλληκάρι
της αγάπης το τραγούδι
σαν καημός αργοπεθαίνει
στη σβησμένη σου ματιά.

Λαβωμένο παλληκάρι
που `χες κλείσει μες στα στήθια
του ασίγαστου πελάγου
την βροντή και τ’ ουρανού.

Τώρα μέτρα παλληκάρι
σαν δεντρί ξεριζωμένο,
μέτρα της καρδιάς τον πόνο
το γονάτισμα του νου.

Λαβωμένο παλληκάρι
που σε μοίραναν οι μοίρες
με το γκρίζο το σημάδι
της πικρής της μοναξιάς.

Για μια αγάπη παλληκάρι
ως τα τρίσβαθά σου πήγες,
για μια αγάπη το φαρμάκι
της μεγάλης ερημιάς.