Σ’ένα σταθμό αμίλητοι κι οι δυο
κοιτάμε το ρολόϊ
και όταν πια ζυγώνει η οκτώ
το δάκρυ μου κρατώ και τέλος σε ρωτώ

Με ποιον θα πας με ποιον θα μ’αρνηθείς
δεν σκέφτηκες ακόμα
κοντά σ’αυτόν με μένανε θα ζεις
και τότε θα με θυμηθείς

Σ’ένα σταθμό απόμεινα εγώ
και βρέχει μοιρολόϊ
και μακριά που χάθηκες κοιτώ
και κλαίω και ρωτώ
πώς το’κανες αυτό

Με ποιον θα πας με ποιον θα μ’αρνηθείς
δεν σκέφτηκες ακόμα
κοντά σ’αυτόν με μένανε θα ζεις
και τότε θα με θυμηθείς