Αν ήμουν άνεμος θα `μουν ο λίβας
Κι εσύ μικρούλα αύρα του καλοκαιριού
Κι αν ήμουν δάκρυ θα `μουν καράβι
Που αψηφάει τις καταιγίδες του ουρανού

Αν ήμουν χρώμα θα `μουν γαλάζιο
Όπως της θάλασσας που με τραβάει μακριά
Και θα `σουν νούφαρο στα μοβ ντυμένο
Σε λίμνης πράσινα ακίνητα νερά

Πουλί να ήμουν να `μουν γεράκι
Κορφές να βλέπω με τον κόσμο να γελώ
Κι εσύ μικρό στη γη ρυάκι
Να χαμηλώνω και να ξεδιψώ

Τι κρίμα που `μαι δέντρο σε μνήμα
Σε δάσος σκοτεινό και σιωπηρό
Κι εσύ είσαι μάσκα καλά κρυμμένη
Κάπου στο Ρίο στης σάμπας το ρυθμό

Τι κρίμα που `μαι, που `μαι πλατάνι
Που θέλει χώρο και μονάχο ν’ απλωθεί
Κι εσύ λυγμός σε αρχαίο ροδάνι
Που τρίζει πόθους μα σωπαίνει κάθε αυγή