Είδα κάπως γκρίζο
το μαυρισμένο ορίζοντα
τ’ όνειρό μου αρχίζω
τα τείχη μου γκρεμίζοντας.

Ποιος εχθρός στον κήπο;
Κανένας ίσον τίποτα,
μύθους παραλείπω
που με πονάν ανείπωτα.

Κύκλωπες παντού,
κλώνοι πανικού.

Άλματα μεγάλα
να συγκρατώ τη θάλασσα
κι η ειρήνη σκάλα
που μόλις τη σκαρφάλωσα.

Τώρα νώτα στρέφω
στην πτώση του Φαέθοντα
με το νου μου αλέθω
τ’ αθάνατα τ’ απέθαντα.

Κύκλωπες παντού,
κλώνοι πανικού.