Κάθε βράδυ που ξεμένω μόνος και την περιμένω
ζωγραφίζω με μολύβι τη μορφή της που μου λείπει
τ’ άψυχο χαρτί χαϊδεύω κι απ’τον πόνο δραπετεύω
έχοντας μια ελπίδα ότι ίσως ξαναρθεί

Μα δε τη νοιάζει μα δε τη νοιάζει
που όταν λείπει ο ουρανός μου σκοτεινιάζει

Κάθε βράδυ που ξεμένω μόνος και την περιμένω
ψάχνω τα παλιά μου λάθη στου καφέ το κατακάθι
και με μένα τα βάζω που ποτέ μου δεν αλλάζω
και ξοδεύω τη ζωή μου για να ξαναρθεί

Μα δε τη νοιάζει μα δε τη νοιάζει
που όταν λείπει ο ουρανός μου σκοτεινιάζει