Δεν τη μπορώ τη μοναξιά
που δίπλα σου με ξεγελά
γι’ αυτό πρέπει να φύγω
Κλείσε τα μάτια να χαρείς
τη μέρα τούτη μη με δεις
την πόρτα που θα κλείνω

Κι εγώ κρατάω τα παλιά
σαν του ζωγράφου πινελιά
που ο χρόνος δεν την σβήνει
δώσ’ μου μονάζα μια στιγμή
για να φωτίσω τη σκηνή
που πίσω μου θα μείνει

Άσ’ το τηλέφωνο κλειστό
μην κατα λάθος είμαι εγώ
την ώρα που βραδιάζει
Στον εαυτό μου λέω πως
πως άλλαξες και αριθμό
μα μένα δε με νοιάζει

Κι εγώ κρατάω τα παλιά
σαν του ζωγράφου πινελιά
που ο χρόνος δεν την σβήνει
δώσ’ μου μονάχα μια στιγμή
για να φωτίσω τη σκηνή
που πίσω μου θα μείνει