Να`με κοίτα με πετάω ανοίγω πάλι τα φτερά μου
φεύγω ν`ανταμώσω τα όνειρά μου
μες`τα σύννεφα σκορπίζομαι σαν φύλλο κι`εκεί ανασαίνω
και στη γη για λίγο ξαποσταίνω

κλέβω μέσα απ`τα ηφαίστεια δυνατές φωτιές
και τις μεταφέρω σ`αδειανές καρδιές
τα καταμεσήμερα κρύβομαι σε ουράνιες σκιές
και τις νυχτιές γυρεύω ξαστεριές

σε μέρες βροχερές πλένομαι από τις ψιχάλες
η του παραδείσου ψαχνω να βρω τις σκάλες
μέσα απ`τα στενά σαν μανιασμένος άνεμος πάντα περνάω
καθόλου δε χαλιέμαι όταν νιώθω ότι γερνάω

είμαι ουρανοκατακτητής και θαλασσοαρμενιστής
της παρακμής της μίζερης ζωής ο βιαστής
του δάσους των σκιών είμαι ο εμπρηστής
και της απέραντης γαλήνης σας θορυβητής

είμαι των τραγουδιών σας η ατάκα
κι`αν δεν περίμενες ν`ακούσεις και αυτό
όλα μπροστά σου είναι
είμαι ο στίχος που θα σε κάνει μάγκα
στα κυριλέ πουκάμισά σου η στραβιά η τσάκα
είμαι στον ίσιο δρόμο σου πάντα η λάκα
κι αν είσαι ύπουλο τρωκτικό εγώ είμαι η φάκα

είμαι ότι δε φαντάστηκες ποτέ ότι θα ήμουν
μα πίστεψα σε μένα κι`όλα σίγουρα θα γίνουν

Είμαι ότι δε φαντάστηκες ποτέ ότι θα ήμουν
μα πίστεψα σε μένα κι`όλα σίγουρα θα γίνουν
είμαι μες`τον ίσιο δρόμο σου εγώ η λάκα
στα κυριλέ πουκάμισά σου η στραβιά η τσάκα
Είμαι ότι δε φαντάστηκες μα τώρα να`με
και τα βράδια ήσυχα κοιμάμαι
τα όμορφα σου λέω ακόμα τα θυμάμαι
και χαίρομαι που χώρια εμείς γερνάμε

Να`με κοίτα με σέρνομαι σαν σκιά στο φως
από το μυστικό σου δείπνο εγώ έφυγα νηστικός
έφυγα σαν αλλοδαπός στα πάτρια εδάφη γύρισα
περασμένες μυρωδιές τις ξαναμύρισα ξεκλήρισα
τα όνειρα που έσερνα από`κεί
όποιον ρωτήσεις να`σαι σίγουρος αυτό θα σου πει
τώρα δεν περιορίζομαι πουθενά
κάνω η ψυχή μου ότι μου πει το μυαλό μου ότι γεννά

τώρα δε δικαιολογούμαι σε κανέναν και για τίποτα
σταμάτησαν να υπάρχουν ευτυχώς λόγια ανείπωτα
υπάρχουν και ξετσίπωτα και τα γουστάρω
σαν να`ναι το τελευταίο μου τσιγάρο

ξόρκισα από πάνω μου σου λέω τον κακό το φλάρο
σαν λαγωνικό το θήραμά μου το φερμάρω
χώθηκα στου Έβρου τις καταπακτές
στις όχθες των ποταμών και τις ακροθαλασσιές

να`με ελεύθερος τώρα ταξιδεύω σαν τη σφαίρα
πάω να τη χωθώ σε μια ανοιξιάτικη μέρα
βλέπω τα πάντα μέσα από το μάτι της thundera
κι`αφήνω εσένα πίσω μου κατάλευκη χολέρα

είμαι μες`τη μίζερη ζωή σου σαν μια ξέρα
μπάς και μπεί στ`αμπάρι σου νερό και δείς καμιά άσπρη μέρα
είμαι στ`άσπρο μπλουζάκι σου κρασιού κηλίδα
και στη μασίφ κατασκευή σου η λασκαρισμένη βίδα

Είμαι ότι δε φαντάστηκες ποτέ ότι θα ήμουν
μα πίστεψα σε μένα κι`όλα σίγουρα θα γίνουν
είμαι μες`τον ίσιο δρόμο σου εγώ η λάκα
στα κυριλέ πουκάμισά σου η στραβιά η τσάκα
Είμαι ότι δε φαντάστηκες μα τώρα να`με
και τα βράδια ήσυχα κοιμάμαι
τα όμορφα σου λέω ακόμα τα θυμάμαι
και χαίρομαι που χώρια εμείς γερνάμε

Είμαι ότι δε φαντάστηκες ποτέ ότι θα ήμουν
μα πίστεψα σε μένα κι`όλα σίγουρα θα γίνουν
είμαι μες`τον ίσιο δρόμο σου εγώ η λάκα
στα κυριλέ πουκάμισά σου η στραβιά η τσάκα
Είμαι ότι δε φαντάστηκες μα τώρα να`με
και τα βράδια ήσυχα κοιμάμαι
τα όμορφα σου λέω ακόμα τα θυμάμαι
και χαίρομαι που χώρια εμείς γερνάμε