Είμαι κομμάτια γι`άλλη μια φορά με πνίγει η σκοτεινιά
γουστάρω μόνος ξανά εδώ στου κόσμου τη γωνιά
μ`ένα μικρόφωνο στο χέρι χύμα ραπάρω
για όσα άγγιξα και δεν μπόρεσα να πάρω

αν είν`η μοίρα μου να πνίγω τα όνειρα στο κρασί
είναι πιο αντρίκιο να μ`αφήσεις μονάχο κι`εσύ
που μ`ακούς να μιλάω χωρίς ειρμό
τώρα που μπέρδεψα το φόβο με χαρά και θυμό

δεν παίρνω πρέφα αν είναι νύχτα η μέρα
μα θα σε κάνω να ξεράσεις απ`τα ξύδια φοβέρα
αντέχεις; για να δω πόσο θα κάτσεις
όταν φύγεις θα`σαι πίτα ποιον θα σκιάξεις;

εμένα ξέχνα με φοβάμαι διαφορετικά
φοβάμαι λόγια μου χαμένα και πράγματα μικρά
λιωμένος στο μυαλό μου θαλασσοπόρου χάρτης
χαμένος είμαι στο άκουσμα μιας μελωδίας σκάρτης

βλέπω τα πάντα θολά αυτό το βράδυ
βλέπω σαν φάρο τη φλόγα απ`το σημάδι
ξέμεινα μόνος μου παρέα με τα στοιχειά
γνώρισα κι`άλλο το πέμπτο τη μοναξιά

μεγάλωσε η παρέα μας και γίναμε έξι
στήνω παιχνίδι στο τραπέζι ποιος θ`αντέξει;
ντροπή όνειρο σκοτάδι η φωτιά
αν δεν αντέξω κι`εγώ πώς θα μπορέσει η μοναξιά

λες να είμαι τρελός η απλά μεθυσμένος
ένας χαμένος ακόμα η απλά χαλασμένος
φτηνό το πιοτό σαν τη ντροπή μου
τ`όνειρό μου η φωτιά στο σκοτάδι η ζωή μου

λες να φταίν τα στοιχειά που γίναν πιο πολλά
λες να φταίει η παρακμή για τα παλιά
κάποιος μου είπε γι`αυτούς που την έκαναν εχθρό
πως θα στοιχειώνει τα όνειρά τους για καιρό

κι`όσοι κλεφτήκανε μαζί της μια βραδιά
είχε τρυπώσει μες`το αίμα τους και την καρδιά
όσοι την είδαν σαν μια γκόμενα καλή
ξυπνήσαν μόνοι τους σαν ήρθε η αυγή

όσοι γελάστηκαν και νιώσανε κοντά της σιγουριά
τους κέρασε τα ψέματα μ`απλοχεριά
ξέμειναν μόνοι με τα στοιχειά
κι`εκεί γεννήθηκε το πέμπτο στη σειρά η μοναξιά

Μοναξιά μου με γέρασες
με σκοτάδι με κέρασες
φύγε μήπως ξαναδώ
πλάι μου ότι αγαπώ

Χάρηκα μπλέχτηκα το δρόμο μου έχασα μπερδεύτηκα
καταστάσεις που δεν ανεχόμουνα ανέχτηκα
ένιωσα σαν κατακάθι από καφέ σε πάτο από φλυτζάνι
μα και σαν ψάρι που δεν πιάστηκα στου ψαρά το πυροφάνι

με πιάνει με πιάνει με πιάνει με πιάνει με πιάνει
δεν μπορώ να`χω κλειστό άλλο το στόμα φτάνει
παίρνω κουράγιο απ`τον αλλιώτικο αέρα που ανασαίνω
και το ριζικό μου έχω αρχίσει πια να το υφαίνω

πήρα πάρα πολλά μα κράτησες και πιο πολλά απ`τα μισά
και να τα πάρω τώρα πίσω η καρδιά μου λυσσά
φυσά αέρας προς τα`δω φέρνει τη μυρωδιά σου
χτυπά σ`άλλο ρυθμό το νιώθω η καρδιά σου

ρεφρέν δε σου`βαλα να μη σου γίνω συνήθεια
έτσι κι`αλλιώς απ`αυτά τα μισά λεν την αλήθεια
όμως για πρώτη φορά σου τραγουδώ και να θυμάσαι
πως μου αρκεί να ξέρω πως ήσυχη κοιμάσαι

Μοναξιά μου με γέρασες
με σκοτάδι με κέρασες