Γράμμα σου στέλνω θείε μου
που `σαι στη Νέα Υόρκη,
κι ίσως με πάρεις προς τα `κει
να νοικοκυρευτώ,
ν’ αλλάξουνε τα όνειρα,
να φτιάξουνε οι στόχοι
και να χαράξω μια γραμμή
να την ακολουθώ.

Πόσο λυπάμαι μ’ αυτά που σου γράφω,
μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.

Κρέμασα το πτυχίο μου σε κάδρο στο σαλόνι
και κουβαλάω ντενεκέ σε μια οικοδομή,
ακούω στο ραδιόφωνο και ο καημός φουντώνει
του Στέλιου τα παράπονα ετούτη τη στιγμή.

Πόσο λυπάμαι μ’ αυτά που σου γράφω,
μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.

Τέλειωσα μαθηματικά, κοντεύουν τρία χρόνια
και με ακρίβεια μετρώ το κάθε τι κακό,
δυο ώρες θέλεις, θείε μου, Αιγάλεω Ομόνοια
και ασφυκτικά αισθάνεσαι μέσα στο αστικό.

Πόσο λυπάμαι μ’ αυτά που σου γράφω,
μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.