Το ποίημα που `γραψε ο Θεός
στο μαύρο του ματιού σου
τ’ αντίκρισε ένας άγγελος
και κρύφτηκε στο νου σου

Το έζησε σαν όνειρο
το άφησε σαν δάκρυ
μα σβήστηκε στον άνεμο
απ’ του ματιού την άκρη

Πήρε πινέλο και μπογιά
για να το ξαναγράψει
τα μάτια όμως χάλασε
δεν άργησε να κλάψει

Και στο Θεό του μίλησε
για σένα Αντιγόνη
μα για το ποίημα που `σβησε
το τέλος του βιώνει

Τα μαύρα, τ’ αξημέρωτα
τα μάτια της, Θεέ μου
φτιάξ’ τα και έλα μάθε μου
με λόγια του ανέμου
Κι αν δεν μπορώ να τα κοιτώ
γιατί το ποίημα σβήνει
ας γράφεται από μόνο του
και τα φτερά μου ας κλείνει


Τα μαύρα, τ’ αξημέρωτα...