Πες μου πώς θα καταλάβεις
Όλ’ αυτά που μου συμβαίνουν
Μια ζωή θα συλλαβίζεις
Τα γιατί που σε βαραίνουν
Πες μου πώς θα καταλάβω
Αν χωρίζουνε δυο δρόμοι
Δε σκοτώνεις μια αγάπη μ’ ένα γεια
Και μια συγγνώμη

Πώς μπορώ να συνεχίσω
Ν’ αγαπώ και να επιμένω
Διάλεξα να περπατήσω
Στο σχοινί το τεντωμένο
Και δεν έχω πια αλήθεια
Μόνο ελπίδα και συνήθεια
Κι ένα βλέμμα, κι ένα βλέμμα λυπημένο
Και δεν έχω πια αλήθεια
Μόνο ελπίδα και συνήθεια
Κι ένα βλέμμα, κι ένα βλέμμα λυπημένο

Πες μου πώς θ’ ακολουθήσεις
Τη ζωή μου που αλλάζει
Είναι κρίμα να εξαρτάσαι
Απ’ αυτό που σε τρομάζει
Δεν μπορώ να το πιστέψω
Πως θ’ αφήσω να μου φύγεις
Μα είναι μάταιο απ’ τη μοίρα
Να γυρεύεις να ξεφύγεις

Πώς μπορώ να συνεχίσω
Ν’ αγαπώ και να επιμένω
Διάλεξα να περπατήσω
Στο σχοινί το τεντωμένο
Και δεν έχω πια αλήθεια
Μόνο ελπίδα και συνήθεια
Κι ένα βλέμμα, κι ένα βλέμμα λυπημένο
Και δεν έχω πια αλήθεια
Μόνο ελπίδα και συνήθεια
Κι ένα βλέμμα, κι ένα βλέμμα λυπημένο