Δε με κρατάς πια
δεν με υποφέρεις
Γυρεύεις χέρια να σου ανοίξουνε τα στήθη
Μα, πώς να πλάσω όνειρα
που από τη λάσπη μου να βγάλω
δεν περίμενες...
Τώρα η καρδιά μου ακροβάτης ηρεμίας
Μες στο χορό σου
που σαν χιόνι και λευκότερος
κάτω από την τολμηρή ευκαμψία σου
έστησες γυάλινο δίχτυ
και περίμενες...

Λύσε απότομα τα δακτυλά σου, αγάπη μου,
να μην πιαστώ από την άκρη της σελήνης
κι έτσι κρεμάμενος σφικτά,
μου `πες "δεν σε χωράει πια ούτε ένα παραμύθι"
και τα χέρια μου αφήνεις

Μην μείνω ακίνητος φρουρός, επικλινής,
στην κατηφόρα της ανάγκης ξεχασμένος
Πάνω από τα σύννεφα που ανοίγουν τις υδάτινες ομπρέλες
μονάχος, αφηρημένος και ασθενής,
δεν το κατάλαβα
ο αφελής
πόσο γλυκά να έφτανα
για να σε φτάσω
πόσο βαθιά να σε γευτώ
για να σε δοκιμάσω
Ζήλεψα τόσο ό,τι μου άφησες και ό,τι δε μου πήρες
Για αυτό ξέρεις πως
δεν με θες πια, δε με υποφέρεις....

Λύσε απότομα τα δακτυλά σου, αγάπη μου,
να μην πιαστώ από την άκρη της σελήνης
κι έτσι κρεμάμενος σφικτά,
μου `πες "δεν σε χωράει πια ούτε ένα παραμύθι"
και τα χέρια μου αφήνεις ...