Κάτι χαμένα μεσημέρια
είμαι το χώμα που πατάς
κάτι ανήμπορες ημέρες
το τσιγάρο που πετάς
Στης ερημιάς σου το σεντόνι
χάραζα σήματα κι ευχές
για τον χειμώνα που ζυγώνει
άναβα γύρω μας φωτιές

Εσύ πήγες χίλια μίλια πέρα
στον δικό σου τον βοριά
θα ξημερώνει πάντα ίδια ημέρα
στα μάτια σου μια συννεφιά

Ποτέ δεν πίστεψες κανένα
έτρεχες πάντα να σωθείς
τώρα δεν πίστεψες σε μένα
και στη σιωπή σου θα χαθείς

Είχα πιστέψει πως κινήσαμε γι’ αλλού
γεμάτοι όνειρα κι οι δυο σημαδεμένοι
μα πες μου τώρα τι μας μένει
είμαστε αστέρια μακρινά

Εσύ είσαι χίλια μίλια πέρα
κι απ’ τον δικό σου τον βοριά
έρχεσαι σαν τον κρύο αέρα
και μου παγώνεις την καρδιά
Πήγες χίλια μίλια πέρα
στον δικό σου τον βοριά
θα ξημερώνει πάντα ίδια μέρα
στο βλέμμα σου μια συννεφιά