Τραγούδι μισοτελειωμένο
Σαν όνειρο κομμένο
Με του ρολογιού τον χτύπο
Άλλη μια μέρα
Σοκάκι χιλιοπατημένο
Που φέρνει πάντα μπρος
Τον ίδιο γκρίζο τοίχο
Όλα είναι ξένα
Κοιτώντας το ποτάμι
Μέσα απ’ το τζάμι το θολό
Να σφίγγει σαν πλοκάμι
Τον άρρωστο καιρό
Στρατώνες φυλακές νοσοκομεία
Ένα τρικάταρτο με γυάλινα πανιά
Σαν καριδότσουφλο τρελά σε τρικυμία
Σκαμπανεβάζει μες στη βαρυχειμωνιά

Και γνέφει με σινιάλα ηλεκτρισμένα
Απ’ τις αντένες του που τρέμουνε στα ύψη
Σ’ όλα τα έρημα και τα κυνηγημένα
Έξω απ’ τα σύνορα του κόσμου να τα κρύψει

Κουράστηκα να περιμένω
Στο χάρτη δρομολόγια
Να ζωγραφίζω
Ψέμα στο ψέμα
Με λόγια πάντα να χορταίνω
Και πύργους από σύννεφα
Στο νου να χτίζω
Φτάνω, φτάνω στην τρέλα
Και λίγο πριν τη δύση
Στη νιότη μου τηλεφωνώ
Αν ήρθε ή έχει αργήσει
Κι ακούω βουητό
Το πλοίο που ζυγώνει στο λιμάνι
Μέσα από κρότους
Κι επικίνδυνα εφέ
Σαν μπαλαρίνα
Από φύλλα
Πορσελάνης
Που τραμπαλίζεται στην άκρη του μπουφέ

Και γνέφει με σινιάλα ηλεκτρισμένα
Απ’ τις αντένες του που τρέμουνε στα ύψη
Σ’ όλα τα έρημα και τα κυνηγημένα
Έξω απ’ τα σύνορα του κόσμου να τα κρύψει