Στον καθρέφτη κοιτώ μια στιγμή
μια εικόνα γνωστή σαν τοπίο ν’ αλλάζει
είν’ τα μάτια της ξένα μα μοιάζουν
σε πρόσωπα αγαπημένα.

Είμ’εγώ μες τα πρόσωπα που νοσταλγώ
σαν καράβι παλιό ναυαγώ
απ’ τ’ αμπάρια του κόσμου να βγω.
Σε ποια γη της καρδιάς η πατρίδα αντηχεί
έλα στάξε ξανά σαν βροχή
σε μια αγάπη που ζει μοναχή.

Κι αν αγάπησα λόγια και βλέμματα
Κυριακές απογεύματα στα σκοτεινά
είν’ αυτά που ποτέ δε θα φύγουν
αφού σ’ ένα όλα σμίγουν.