Οι πέντε ήλιοι αναμοχλεύουνε τα κύματα
τα δυο φεγγάρια παραδέρνουν στο λιμάνι
δεν βρίσκουν δέστρα τα παράφορα αισθήματα
κι η άγκυρα πέφτει στο κενό βυθό δε πιάνει.

Η ανεμοδούρα τρελαμένη βαθυπέλαγα
που να φτουρήσουν οι προπέλες γέρνει ο χάρτης
τυφλές πυξίδες και θυμήσου που σου τα `λεγα
στο Κάβο Ντόρο ο καιρός ντύνεται γδάρτης.

Στο Κάβο ντόρο ο καφές
πίνεται κρύος με βρισιές
θάλασσσες φίδια και βουνά οι τρικυμίες
στο Κάβο Ντόρο ο καφές
πίνεται κρύος μα οι καρδιές
πετάνε φλόγες και ψαρεύουν αγωνίες.

Πάνω που κόχλαζε ο γρέγος εσταμάτησε
κι ο θαλασσόλυκος τη πίπα του γεμίζει
κανείς δεν είδε έστω μια φορά αν δάκρυσε
κι όταν σφυρίζει η θύελλα κι αυτός σφυρίζει.

Λαύριο να δέσουν και μετά να ασφαλίσουνε
έξω να βγούνε για ποτά να ξεχαστούνε
μήπως και μες τα καπηλειά ισοφαρίσουνε
τα μύρια βάσανα που τους ακολουθούνε.